از ابتدای تمدن بشر یکی از شغل هایی که برای بقای انسان لازم بوده حمل ونقل بوده است. حمل مایحتاج زندگی، محصولات و غیره. بشر برای تسهیل در کارها چرخ را اختراع نمود و حیوانات را به منظور حمل ونقل به کار گرفت، و کم کم بر حسب محیط زندگی اش حمل ونقل را به شکل های مختلف و متفاوت ایجاد کرد. حمل دریایی و کشتی سازی خود صنعتی شد که رشد یافت. در حمل زمینی از ارابه های بزرگ تر و بهتر استفاده شد و به این وسیله تجارت بین شهرها و کشورها و سپس قاره ها رونق یافت و پس از اختراع و به کارگیری کشتی بادبانی و سپس اختراع نیروی بخار و به کارگیری زغال سنگ، کشتی های بخاری ساخته شد  و از آن پس هواپیما، و وسایل دیگر حمل در امور تجاری مسافری و نظامی و تحقیقات علمی به کار گرفته شد.
در کشور ما سه نوع حمل ونقل زمینی، حمل و نقل دریایی، و حمل و نقل هوایی به کار گرفته می شود. حمل ونقل به طور کلی در دنیا به دو دسته مهم تقسیم می شوند، یکی صاحبان وسیله حمل، و دیگری تهیه کنندگان بار که همیشه از خدمات دارندگان وسیله حمل استفاده می کنند. در اصطلاح حمل ونقل، به دارنده ی وسیله ،کَریرCarrier می نامند و به کسانی که بار را پیدا و راه های حمل آن را انتخاب می کنند فورواردر forwarder می گویند؛ این دسته وسیله حمل ونقل ندارند ولی عهده دار معماری و مهندسی حمل می شوند. لازم است گردانندگان این شغل تحصیلات کافی و اطلاعات جغرافیایی خوبی داشته باشند حداقل یک زبان خارجی بدانند، زیرا فورواردرها مسؤول حمل محمولات از کشور خود به کشوری دیگرهستند، یعنی یک حرفه بین المللی دارند. فورواردر دنیا را به هم متصل می کند،بنادر و پایانه های کشور خود را خوب بشناسد، و همچنین بنادر کشور مقصد را. او باید بداند بار در کدام بندر و گمرکات کشورهای مقصد تحویل داده می شود. فورواردر نباید از قوانین تحویل گرفتن بار در گمرکات مقصد بی اطلاع باشد، به طور مثال باید بداند از کدام بندر به کدام بندر اروپا بار حمل می کند تا بار را به مقصد کشوری که از دریا دور است برساند، و مسائلی از این قبیل. کار فورواردر با کار کریر بسیار متفاوت است. کریر خودش است و وسایل حمل خودش که باید آن ها را تجهیز کند و بارها را صحیح و سالم به مقصد برساند. مسؤولیت های هر کدام از این دو شغل متفاوت است.
وسایل حمل تماماً تابع قوانین کنوانسیون های بین المللی ست. تمام قوانین و مسؤولیت های صاحب وسیله حمل (کریر) و فورواردر به روشنی قید شده و به نامCMR شناخته می شود. 
 
 

 
 
تاریخچه حمل ونقل کشورایران از ابتدا تا حال
 
تاریخ حمل ونقل در کشورمان چندان طولانی نیست. کامیون ها قدرت زیادی برای حمل بار را نداشتند و از نظر سرعت هم بسیار کند بودند، به طور مثال یک کامیون حداقل در مدت زمان سه روز از تبریز به تهران می رسید. اولین ایستگاه بین راه آن ها میانه و یا زنجان بود، بعد قزوین و بعد تهران. یکی از کمبودهای بزرگ، پمپ های بنزین جاده ها بود.
در زمان جنگ جهانی دوم یکباره تحول بزرگی در حمل ونقل کشورمان ایجاد گردید، و آن حمل هزاران تن بار از بنادر جنوب ایران، از بندرهای خرمشهر و بندر امام خمینی به مرزهای شمالی ایران، مرزهای جمهوری ترکمنستان و جمهوری آذربایجان از راه تبریز و جلفا بوده است. روزانه صدها کامیون با بار تحویل مقصد نهایی می شدند، رانندگان تماماً ایرانی بودند. اداره کننده این تشکیلات یک شرکت انگلیسی بود به نام UKCC و مدیر آن یکی از ارمنیان کشور لبنان به نام آقای تفنگچیان بود. او ده ها کارمند انگلیسی و ایرانی که به زبان انگلیسی آشنا بودند در اختیار داشت. این حمل ونقل بزرگ اثر بسیار خوب و مثبتی بر حمل ونقل زمینی کشورمان گذاشت، اول این که تعداد رانندگان کامیون ها زیاد شدند و دوم این که تعداد زیادی کامیون باری مخصوصا کامیون های ساختِ کارخانه ماک آمریکا، که تازه به مصرف گازوئیل مجهز شده بود، از طریق مزایده به ایرانیان فروخته شد. این کامیون های دست دوم که به نام ماک جنگی مشهور بودند با قیمت بسیار خوب و نازل به ایران فروخته شد . پس از جنگ جهانی دوم با همت ایرانیان ماک های تجاری در حمل ونقل ایران رونق گرفت، این کامیون ها در کار حمل ونقل حرف اول را می زدند.
از آن زمان به بعد می توان گفت کار کامیون داری منطقه ای و استانی شد. همچنین برای دیگر شرکت های فورواردر ایرانی روزانه صدها واگن بار به جلفا می رسید و هیچ وقت در حمل محمولات از جلفا کمبود کامیون احساس نشد. بعد از آذربایجانی ها، کامیون داران شیراز، اصفهان، خراسانی ها و غیره به طور جد و با قدرت در حمل محمولات کشورمان فعالیت میکردند.
قبل از انقلاب جمهوری اسلامی ایران، خرمشهر بهترین و پرجوش ترین مبداء حمل بار بود. صبح ها در مدت زمان کار اداره گمرک، بار از گمرک ترخیص می شد و صاحبان بارها و نماینده ترخیص کار صاحب بار، بار خود را به گاراژهای خرمشهر که تماماً در خیابان دیزل آباد جدید مرکزیت داشتند، می سپردند و گاراژ مورد نظر با در دست داشتن اجازه حمل بار و پروانه سبز گمرکی، کامیون را بارگیری نموده و بارنامه را طبق بار بارگیری شده در هر کامیون صادر نموده و کامیون را روانه مقصد می کردند و حق کمیسیون خود را هم وصول می کردند، و با گاراژی که در مقصد همکاری داشتند پس کرایه را موکول به پرداخت آن ها در مقصد می نمودند.
در مورد کریرها که در زمان رونق واردات از اروپا شروع به کار کردند، شرکت ایران کنتینر(Container) بود که با یک کار ابتکاری حمل محمولات در داخل کانتینر را ابداع نمود.
بعد از انقلاب اسلامی ایران وضع در مراکز بارگیری فرق کرد. اکنون صاحب بار به مرکز پایانه های مبداء بارگیری رجوع می کند و تعداد کامیون جهت حمل بارهای خود و مقصد و نوع کالا را اعلام و درخواست وسیله حمل می نماید، در آن جا اعلام بار می کنند، رانندگان داوطلب آمادگی خود را با شرایط گفته شده اعلام می کنند و بار تُجار بدون وقفه حمل می شود.
 
 تاریخچه فورواردینگ و حمل ونقل بین المللی کشورایران
 
فورواردینگ در ایران اصلا وجود نداشته، اگر هم بود از طرف کشور خارجی یک نمایندگی به فروشنده معرفی می شد و کالاها حمل می شد. بندرها و مرزهای خارجی کشورمان در زمان قدیم چه از نظر کشتیرانی و وضع بنادر و چه از نظر زمینی بسیار ضعیف بوده است.
می توان گفت اکثر بندرها در جنوب فاقد اسکله بودند، یعنی کشتی می آمد تا جایی که می توانست غوطه ور باشد و به کف دریا تماس نداشته ، لنگر می انداخت و بارها با وسایل دستی و یا جرثقیل های کوچک داخل لنج ها خالی می شد، و یا بارگیری می کرد. اولین بندری که در خلیج فارس با اصول علمی ساخته شد بندر خرمشهر بود که سال ها تنها بندر مجهز برای ورود و صادرات کالای کشورمان بود. آن چند کیلومتر فاصله کشتی تا بندر را بار با لنج به ساحل می رسید و یا برعکس. بندرعباس که اصولاً اسکله آن در اوایل پس از انقلاب اسلامی ساخته شد و بندر بوشهر هم همچنین و دیگر بندرها نیز. تنها بندرهایی که در دریای خزر اسکله داشتند بندر انزلی در گیلان و بندر گز و بندر نوشهر در استان مازندران بود. بندر آبادان هم اسکله داشت اما تجاری نبود و فقط در اختیار شرکت نفت بوده است.
حمل بارهای زمینی اکثراً در سال های پس از جنگ جهانی اول شروع شد. ورود این بارها اکثراً از بندر انزلی و راه آهن روسیه به جلفای تبریز شروع شد. راه های مناسبی داخل کشور وجود نداشت.
 
شروع فورواردینگ در کشور ایران
از شرکت های فورواردینگ دیگر، شرکت «یونی ترانس» بود که به دست آقای آلبرت پاپویانس تشکیل شد،که با گرفتن نمایندگی از چند شرکت کشتیرانی، شرکت «باب کو» را دایر و شرکت «یونی ترانس» را هم جهت عملیات فورواردینگ و حمل ونقل سنگین دایر نمود.
در ایران هم کادر بسیار خوب و باسوادی بر سر کار آوردند و در صادرات پنبه بسیار فعالیت دارند.
شرکت های فورواردری هیچ وقت دنبال نمایندگی کشتیرانی نبوده، فعالیت خود را در زمینه حمل ونقل زمینی و طرح های عمرانی بزرگ متمرکز کرده و از این بابت، هم اجازه فعالیت کریر کامیون داری را دارد و هم فورواردری، زیرا شرکت ماشین آلاتی را به کار می گیرد که نگهداری آن برای یک شرکت کریر معمولی نه به صرفه است و نه دانش فنی اداره ی آن را دارند. شرکت اکنون در ایران بیشترین تعداد محورهای بوژی را دارد که بالغ بر ۲۴۰ محور است. دارای یک دستگاه واگن ریلی است که  قدرت حمل بارهای سنگین ۳۵۰ تن را دارد و یک دستگاه بریج سیستم برای حمل محمولات سنگین تا ۴۵۰ تن دارد. همچنین دارای یک دستگاه بسیار مدرن و قوی پاورپک Power Pack است که قدرت حمل ۱۵۰۰ تن محموله در ۱۵% شیب را دارد، البته این ساخت فقط برای عبور از مناطق مقطعی کم فاصله است که بسیار مفید و کارساز است. به اضافه، شرکت بیش از ۵۰ دستگاه کامیون جهت حمل بارهای سنگین و کشیدن بوژی ها و تریلرکش ها دارد که برای حمل بارهای معمولی با ظرفیت ۲۴ تن کارایی دارد. این شرکت بزرگترین و بهترین شرکت در امور فورواردری و حمل بارهای پروژه ای و محمولات سنگین در کشور می باشد.